आबा बांबार्डेकार सैरभर अवस्थेत, हॉस्पिटलाच्या वळयत येरझारे घाली होतो. आज तो चडवाचो बापूस होवचो होतो. रडण्याचो आवाज आयकासाठी तेचे कान आतुर झाल्ले. आतसून चडू केकाटला आणि आबाचो जीव भांड्यात पडलो.
अर्ध्या तासान वॉर्डबॉयन आबाक साद घातल्यान, 'बाबार्डेकरानू, या आता आत!'
आबा आत गेलो, बायल स्पेशल रुमात खाटीर लवांडलली. तितक्यात नर्स बाळाक गुंडाळून घेवन इली, 'ह्यो घ्या तुमचो झिल, अभिनंदन!'
'झिssल? . . . अगो तू तर म्हणा होतय, चडू जातला असा डॉक्टरनीन सांगल्यान म्हणान!' . . . आबा चकीत.
'माका तसाच सांगी ती. प्रत्येक पावटिक तपासणिक येय तेव्हा!' . . . आबाची बायल करवादली.
' काय सांगीत मॅडम?' . . . नर्सय भिरभिरली.
'ह्याच! बेबी बरी आहे, बेबीचे हालचाली बरे आहेत, बेबी परातला, बेबी हेल्दी आसा . . . !' . . . आबाच्या बायलेचो खुलासो आयकान नर्शीन कपळार हात मारुन घेतल्यान, 'अगे वैनी, आता सोनोग्राफीक बंदी आसा. चडू काय झिल ता आदी समाजना नाय. आपण मुल म्हणतो, तसा डॉक्टरांच्या इंग्रजी भाषेत 'बेबी' म्हणतत.
'ताच म्हतला! बेबला सांगल्यान आणि बाबलो कसो झालो?' . . . आबाची बायल गालातल्या गालात लाजली!
उडाणटप्पू
No comments:
Post a Comment