आबल्याचा बेबला !
आबा बांबार्डैकराचा चडू ज्याम पिरपिरा. वास्तविक आबान पोरग्यांका लाडात वाढयल्यान. तोंडातसून शब्द भायर पडाची फुरसत, आबान तो झेलुकच होयो! तरीय ता पिरंग्या, आवशीसारख्या!
आबा हुशार, बेरकी तर बायल खुळी, बावळट! आबा बायलेर वैतागत रवा. 'असा काय गो तू? तुझ्या कायच कसा ध्यानात येना नाय?' . . असा आबा करवादा.
हिशोबावरसून आबा बायलेवांगडा हुज्जत घाली होतो, तितक्यात चडू शाळेतसून पिरंगत इला. 'काय गो बेबल्या, आता आणखी तुजा काय झाला?' . . . आबान चडवाक हटकल्यान.
'सामाईत नपास झालय!' . . . बेबला पिरपिरला.
'आवशिचे गूण घेतलस, तीय तिसरीत उडावलली!' . . . आबाचो गौप्यस्फोट.
'माका पावलो दिया!' . . . बेबला.
'नापास झालय तेचा बक्षीस?' . . . आबा.
'नाय! माका चिरमुले खावचे आसत!' . . . बेबला.
'चिरमुरे खावन अक्कल येता?' . . .आबा.
'होय! आमच्या वर्गातला गुलब्या रोज मधल्या सुटयेत चाराण्याचे चिरमुले खाता! तेचो पयलो लंबर ईलो!' . . . बेबला.
'धर, ह्यो घे रुपयो!' . . .आबा.
'रुप्यो नको, पावलोच होयो!' . . . बेबला.
'अगो, पावल्याचे तू खा! आणि रवलल्या बाराण्याचे आवशिक दी!' . . .. आबा खेकासलो.
उडाणटप्पू
No comments:
Post a Comment