सुक्यो गजाली . . .

           

   

मधु खीर-वडे आणि बोकड !

आबा बांबार्डेकर जितको  बुद्धिमान तितकोच विक्षिप्त! आबाचा वाचन प्रचंड. रोज तासनतास लायब्ररीत वाचीत बसा. वाचूक कायय चला तेका. शाळेत असतांना भूता बघूच्यासाठी माका एकदा स्मशानात घेवन गेलो, तीनसान जातूकच मी भियान थयसून पळालय. ह्यो रात्रभर थयच थांबलो.

त्याकाळी वाडीत, देवाक बकरो सोडूची प्रथा होती. ह्यो बकरो गावभर उंडगत असा, लोकांका ढुशी मारी, भाजी मार्किटात घुसान, भाजीवाल्यांची बिनधास्त भाजी खाय. देवाक सोडललो म्हणान कोण दगड, काठी मारी नाय. घाण कुबट वास येय तेका.

वाडीत तेव्हा मधु नावाचो इसम असोच गावभर फिरा. कोणाच्याय लग्नात हजर रवान जेवणार ताव मारी. खीर-वडे तेका खूप आवडत. लोक तर तेका 'मधू खीर-वडे' म्हणूनच ओळखत. ह्या मधूक त्या बोकडार बसवची आबाची खूप ईच्छा होती, पण मधू आणि तो बोकड कधीच एकावेळी दिसत नाय.

आबाची अकरावी एस एस सी ची परीक्षा होती. शेवटचो सिव्हिक्सचो पेपर होतो. आबाक वर्गातसून भायरचो रस्तो दिसा होतो. पेपर सुरु झालो. जेमतेम अर्धो तास झालो असात नसात, तितक्यात तो ओळखीचो, घाण कुबट वास येवक लागलो. आबाचो लक्ष भायर गेलो, रस्त्यार तो बोकड आणि मधू खीर-वडे एकाचवेळी आबाक दिसले. 

आबा सोमतो उठलो. पेपर सुपरवायझराच्या हातीत कोंबल्यान आणि गज नसलेल्या त्या खिडकेतसून उडी मारुन रस्त्यार धावलो, मधूक घापकन उचलल्यान आणि बोकडाच्या पाठीर बसयल्यान. आनंदान तेचे डोळे चमकाक लागले. 

म्हयनाभरान रिझल्ट लागलो. बाकी विषयांत अव्वल असणारो आबा सिव्हिक्सात उडावललो. अक्ख्या वर्ष वाया गेल्ला, बापाशिन थापट, थापट, थापटल्यान . . . !

उडाणटप्पू