सुक्यो गजाली . . .

सोरो प्या, दारु प्या !

पेद्रु गोन्साल्विसाच्या आग्रहाक लागान, आम्हीं सगळे दोस्तदार नाताळच्या सुटयेत जीवाचो गोवा करुक गेलो. रात्री पार्टी आणि दिवसभर बीचार उंडागना, हिप्पींका बघणा, बाजारात फिरणा, खाणा, पिणा, मजा करणा, असाच सुरु होता.

त्यादिवशी आम्ही मडगावच्या मार्केटात फिरा होतो, हाफ पॅंटी, टी शर्टा असा कायमाय खरेदी करी होतो. फेरीवाले मोठमोठ्यान आरडान वस्तू, कपडे, भाजी, फळा, सरबता इकी होते.

तितक्यात दुस-या टोकासून आवाज ईलो, 'दारु प्या, दारु प्या, दारु प्या!sss'

आबाची नजर चाळावली, दारुवाल्याचो शोध घेवक लागली. तितक्यात जवळ दुसरो फेरीवालो आरडाक लागलो, ' सोssरो प्या, सोsssरो प्या, सोssssरो प्या!'

'पेद्रु! काय ह्यो प्रकार, राजरोस दिवसाढवळ्या . . ?' . . आबाची शंका.

पेद्रु हसान मेलो, आमका घेवन फेरीवाल्यांकडे गेलो. ते दोघय, केळी विकी होते, दरांची स्पर्धा करी होते. एकाचो दर दहा रुपये, तर दुस-याचो सहा रुपये डझन होतो. दहा रुपये वालो, 'धा रुपयान' तर सहा रुपये वालो, 'स रुपयान' असा आरडा होतो. गोयच्या कोकणीन घोळ केलो, आबाचो घसो कोरडो पडलो!

उडाणटप्पू