सुक्यो गजाली . . .

             

गण्याचो पावस !

आयतवार आसल्याकारणान आबा बांबार्डेकार वायच आळसावललो, अंथरुणात लोळा होतो. भायर पावसाची पिरपिर सुरू होती. आजुनय तासभर घुसमाट मारुन निजाचो आबाचो विचार होतो. तितक्यात लॅंडलाईनची रिंग वाजली. झक मारीत उठाचा लागला.

'हॅलोss! आबा बांबार्डेकर हियर . . !' . . आबान आळस दिल्यान.

'सकाळीच इंग्लिश कुत्रो चावलो काय रे तुका? . . मी शांतु बोलतय मांजरेकार!' . . . समोरसून हास्याचो गडगडाट.

'बोल, शांतूदादा! . . खूप दिवसानी?' . . आबा.

'अरे, माका सांग सध्या कोरोनाची काय स्थिती? आणि पावस आसा काय?' . . . शांतू.

'चवथेक येवचा येवजीत आसशित, तर अजिबात येवच्या भानगडीत पडा नको! कोरोना तर वाढतासाच, शिवाय पावसय वखाळनासा नाय!' . . . आबा.

'किती इंच झालो आतापर्यंत?' . . शांतू.

'सेंच्युरी मारुन झाली इतक्या नक्की!' . . आबान म्हायती दिल्यान.

'अरे, ह्यो कसलो पावस? पूर्वी वाडीत अडीच-तीनशे इंच पडा!' . . शांतू.

'बंडल! शक्यच नाय!' . . . आबा करवादलो.

'पर्जन्यमापक तेवा हॉस्पिटलाच्या आवारात ठेयत. गणो वाडकार रोज थयसूनच शाळेत ये-जा करी. तो आपली कर्मा करी! . . . एकदा वॉर्डबॉयन पकडल्यान. डॉक्टरच्या पुढ्यात उभो केल्यान. डॉक्टरान तापयतुकच सांगल्यान, . . . चेरापुंजीक चारशे इंच पडता, मगे आमच्याकडे कमी ख्येका?' . . . शांतून गण्याचा लॉजिक सांगल्यान.

'तरी म्हतल्या, वाडीच्या पावसाक गण्याचो पावस ख्येका म्हणतत!' . . आबा.

उडाणटप्पू