सुक्यो गजाली . . .

         

कानगोष्ट . . . !

आबा बाबार्डेकराच्या डिपार्टमेंटाक नवीन सायब हजर झालो. एकटोच पुढे इलो, घरकारणीक आणूक नाय. साहजिकच हाताखालचे आबासारखे कर्मचारी, सायबाक खूष ठेवच्यासाठी दुपारच्या जेवणाचा आमंत्रण दिवक लागले. आबा तर प्रमोशनाक ड्यू होतो. आबानय बायलेच्या संमतीन सायबाक जेवक बलयल्यान. आयतवार होतो, पोरगीय घरात होती. 

आबाक याकच टेन्शन होता. सायबाच्या फाटक्या कानाबद्दल चडू सायबाक थेट कायतरी इचारीत, नायतर हसात तर प्रमोशनार पाणी सोडूची पाळी. आबान चडवाक बलयल्यान, 'ह्या बघ बेबल्या, तुका आधीच सागून ठेयतसय, आज आमच्याकडे माझे मोठे सायेब येतलेसत. तेंचो कान फाटको आसा. तू तेंका हसा बिसा नको, कानाबद्दल काय विचारुय नको. गप्प बसायचा. हाताची घडी तोंडार बोट!'

बेबल्यान कबूल केल्यान. आबाचो जीव भांड्यात पडलो. दुपारी सायब हजर. आबान स्वागत केल्यान. सायेब घरात इले. आबाच्या झिलान, बाबल्यान पाण्याचा ग्लास दिल्यान आणि तो आवशिक मदत करुक रांधपात गेलो. 

आबा आणि सायेब गजाली मारीत जेयत बसले आसतांनाच, बेबला येवन समोरच जमिनीर फतकल मारुन बसला. हाताची घडी, तोंडार बोट आणि नजर सायबाच्या फाटक्या कानार. सायेब अस्वस्थ! तिकडे आबाचीय चुळबुळ वाढली. 

आबान नजरेनच बेबल्याक दबकायल्यान, आत जावची खुणा केल्यान! डोळे मोठे करुन चडवाकडे रागान बघल्यान. बेबला वैतागला, 'बाबानू, डोळे कित्याक वटारतासात, मी हसलय खय तेंच्या फाटक्या कानाकडे बघून?'

उडाणटप्पू