नंदू इन्सुलकाराच्या आग्रहाखातर आम्ही सगळे दोस्तदार तेच्या आजोळाक मामाकडे जावचा ठरयला. पेद्रु गोन्साल्विसाच्या चुलत्याची जुनी मोटार तयार होतीच. आबा बांबार्डेकार तेवा सरकारी गुराच्या दवाखान्यात कंपावंडर म्हणान टेम्परवारी कामाक लागललो. कामावरसून तो डायरेक्ट नंद्याकडे इलो आणि आमचा लटांबर नंद्याच्या आजोळाक निघाला.
मामाचा ता गाव एकदम खेडा, तेतूर धो-धो पावस. सगळ्याभर चिखल. पेद्रुच्या खटा-याची गुळगुळीत चाका चिखलात जाग्यारच फिराक लागली. तिनसान झाल्ली. गाडी थयच सायटिक उभी करुन आम्ही लंबे लंबे मामाच्या घराक पोचलो. थोडे गजाली, चा-पाणी झाला.
'चांगल्या कामाक येळ खेका?' म्हणीत आबान काचसामान टेबलार मांडल्यान. गजाली ऐन रंगात इले, तितक्यात शेजारच्या घरात आरड आयकाक इली. शेजारणीचो नातू तापान फणफणललो. गावात डॉक्टर नाय, शहर लांब, गाडीय नाय कोणाची. तितक्यात नंदूच आराडलो, ' अरे, आबा आसा तो काय डॉक्टर!'
शेजारीण आबाच्या हातापाया पडाक लागली. ' अगे, मी गुराचो डॉक्टर!' . .आबान सांगूचो प्रयत्न केल्यान, पण शेजारीण हट्टाक पेटली. आबाच्या बोचक्यात तापाचा औषध होता पण सिरिंज गुरांची होती. तरी आबान डेअरिंग केल्यान.
रात्री आबाक निज लागाना, घेतलला सगळा उतारला. आबा फाटेक लवकर उठलो. दार किलकिला करुन भायर डोकावलो. पावस थांबललो, शेजारची म्हातारी खळ्यात साचलला पाणी झाडून टाकी होती. आबाच्या जिवात जीव इलो, ' आजये! नातू?' . . . आबान धीर करुन इचारल्यान.
'आसा, आसा! बरो आसा आता! फक्त हम्माsss हम्माsss असो हंबारतासा सकाळधरना . . .! . . . म्हातारेन म्हायती दिल्यान.
उडाणटप्पू
2 comments:
हम्मा हम्मा..है खूबसूरत समा...आबा घराक हम्मा हम्मा करीत पोचलो मा.....प्रशांत
नशीब हम्मा वरच थोपला
Post a Comment