सुक्यो गजाली . . .

         

मुकेशचा भूत आणि आबा !

आबा बांबार्डेकार मुळातच नास्तिक. देव मानी नाय आणि भुतांकाय फाट्यार मारी. उमेदवारीच्या काळात आबान थोडे दिवस वर्तमानपत्रातय रात्रपाळी केल्यान. नवीनच दैनिक सुरू झाल्ला. आबा उपसंपादक! कोणीतरी एक भूतबंगलो पेपरवाल्याच्या गळ्यात मारललो. 

त्या बंगल्याच्या मालकाक मुकेशची दर्दभरी गाणी गावची आवड होती. तेनी स्वत:चो आर्केस्ट्राय तयार केल्लो. लगीन न्हावक नाय होतो. एकटोच रवा त्या जुन्या बंगल्यात. नंतर कधीतरी तेंनी नैराश्यातसून आत्महत्या केल्यान. पंख्याक लटाकलो. आबानय दुस-या दिवशी ता दृष्य बगलल्यान. नंतर त्या बंगल्यातसून रात्री अपरात्री गाणी आयकाक येतत असा, शेजारी पाजारी, थयसून जाणारे लोक सांगीत.

पेपर मालकान ती खोली बंदच ठेवचो निर्णय घेतलल्यान. पण आबान हट्टान ती मागून घेतल्यान, आणि आपण थय बसाक लागलो. पेपर नवीनच आसल्याकारणान, टेलिप्रिंटरची सोय नाय होती, रेडिओवरचे बातमे आयकान पेपरात छापूचे लागत. मालकान पूश बटणवालो ट्रांझिस्टर घेवन दिल्ल्यान.

एकदा रात्री सगळा काम आटपून आबा आपली खोली बंद करुन घराक गेलो. मध्यरात्री आबाचो फोन वाजलो. ऑफिसातसून फोन होतो, 'लगेच या!' आबा सोमतो गेलो. बघता तर सगळे कामगार भायर रस्त्यार उभे.

'काय रे, काय लफडा?' . . . आबा.

'तुमच्या खोलयेत भुताटकी आसा, मुकेशची गाणी आयकाक येतसत.' . . .  कामगार. आबाय चराकलो, पण डेअरींग करुन खोली उघडल्यान. लायट लायल्यान. आवाज त्या पंख्याखालच्या टेबलाकडसून येय होतो. आबान टेबलाचो बॉक्स उघडल्यान. आतलो ट्रान्झिस्टर आडवो पडललो. तेचो पूश बटण दाबलो जावन गाणी सुरु झाल्ली!

उडाणटप्पू