सुक्यो गजाली . . .

         

बार बार देखो . . . !

पेद्रु गोन्साल्विसाच्या चुलत्याच्या हॉटेलार धाड पडली. परवानो नसतानाय सोरो इकता, म्हणून गुन्हो दाखल झालो. पोलिसांनी तेका अटक केल्यानी. तेका सोडवन आणूच्यासाठी, तसोच दर्दी वकील होयो होतो. पेद्रु आबा बांबार्डेकराकडे गेलो. आबान तेका गुरग्याकडे न्हेल्यान. गुरग्याचो भाव नामी वकील, पण दारुचा व्यसन. गुरग्यान भावाक कोर्टात भेटाक सांगल्यान.

दोघय कोर्टात पोचले. थय वकिलाचो कारकून गावलो, 'आबा, खय रे?'

'बरा झाला, तू गावलय तो! गुरग्यान पाठयल्यान, सायेब खय आसत?' . . . आबा.

'बारात! आणखी खय असतले?' . . . कारकून हसलो. आबाक काय सायबाक, ता मात्र कळाक नाय. त्या गडबडीत 'खयच्या बारात' ता इचारुचा डेअरिंग होवक नाय.

आबा आणि पेद्रुन वाडीतले सगळे बार पालथे घातले, पण वकील सायबाचो पत्तो लागाना. आता दुसरो वकील बघायचो काय, अशा विचारातच परत कोर्टात इले. हेंका बघून कारकूनान हाक मारल्यान, 'गावले मा?'

'नाय, सगळे बार शोधले. खयच नाय. परत सगळ्याभर फिरलो, पण पत्तो नाय!' . . . पेद्रु रडकुंडीक.

'म्याड मरे तुम्ही, हय या! हयते बघा थय खिडकेकडे बसलेसत फायल वाचीत!' . . . कारकून.

'पण, तुम्ही तर मघाशी आमका बारात बसले म्हणून सांगीतल्यात!' . . . आबा वैतागलो.

'बरोबर! ह्योच बार, वकिलांची चेंबर! केस लागासर हयच बसतत सगळे वकील. हेकाच बार म्हणतत, तुम्ही खुळ्यावरी ते बार धुंडाळीत बसताल्यात ता कोणाक ठावक?' . . . कारकूनान कपाळार हात मारुन घेतल्यान!

उडाणटप्पू