सुक्यो गजाली . . .

       

हांव मनवेल डिकॉस्टा . . !

कॉलेजात आसतानाची गजाल! गॅदरींग लागी इल्ला, आमच्या ग्रुपचा नाटक होता. आबा बांबार्डेकार हिरो, सुरग्या हिरॉईन! आबा तेजीत. नाटक ऐतिहासिक! वेशभुषा, रंगभुषा आणि नेपत्थ्याची जबाबदारी वर्दमांकडे सोपवच्यासाठी आबा एस्टीन कुडाळाक जाय होतो. 

वाडीच्या स्टॅंडार नाय थयली गर्दी, तरी आबा पयलोच गाडयेत घुसलो. डावीकडची विंडोसिट अडयता, अडयता आबाचो लक्ष खिडकेभायर गेलो. थय गर्दीत सुरग्याचो बापूस झगाडताना दिसलो. आबान सोमती आपल्या शेजारची सीट राखून ठेयल्यान.

सुरग्याचो बाबा गाडयेत चढलो, आबान तेंका खुणयल्यान, ते खुश. हेरशी आमकाय कोणाक विंडो सीट न दिणारो आबा उदार झालो. सुरग्याचो बाबा विंडो सिटीर विराजमान झालो. आबाचे आभार मानल्यान, 'तुम्ही माका ओळखतास?'

'म्हणजे काय? ह्या काय विचारणा झाला?' . . . आबा.

'अरे व्वा! कशे काय बुवा?' . . . सुरग्याचे बाबा.

'तुमचा चडू आमच्याच वर्गात, आमच्या नाटकातय आसा!' . . . आबा.

'कोण? मारीया काय ॲना?' . . . तो इसम.

'तुमचा आडनाव?' . . . आबा भिरभिरलो.

'हांव डिकॉस्टा . . . मनवेल डिकॉस्टा!' . . . जेम्स बॉंडच्या स्टायलीत तेनी हात पुढे केल्यान, आबाचा त्वॉंड मक्याचा ब्वॉंड खाल्ल्यासारख्या वाकडा झाला.

उडाणटप्पू