Tuesday, November 17, 2020

;

          

      २८ जून २०२० ला ' ब्लॉगर ' सारख्या डिजिटल माध्यमावर सुरू झालेल्या या ' सुक्यो गजालींमधील ', ' १११ ' वी गजाल काल लिहिली. बाबांनी सुमारे ४००० ते ५००० सुक्यो गजाली आजपर्यंत लिहिल्या ! त्यासमोर ' १११ ' हा आकडा नगण्यच !

  ' सुक्यो गजालींची ' व्याख्या बाबांनी खालीलप्रमाणे केलेली,
       
  ' गजालीन खाल्लो घो, आणि वासग्यान पळयली बायल !'
      ही म्हण ठावक नाय, असो मालवणी माणूस शोधून सापडाचो नाय !
             "मालवणी बायल माणसा काय आणि पुरुष काय, अंगमेहनतीचा काम करुक नको; गजाली मारण्यात पटाईत. ह्या गजालींच्या नादात मालवणी माणसान आपला प्रचंड नुकसान करून घेतलासा. 
        मालवणी माणूस गजालींच्या नादात स्वताक इसरान जाता. म्हणून ही म्हण पडली आसाक होयी. गजाली सोडून दिवन प्रत्यक्ष कृती जोपर्यंत तो करना नाय, तवसर मालवणी मुलखाचा काय खरा नाय !
            पण मालवणी माणसांचे हे गजाली आयकन्यासारखे आसतत. तेच हे ' सुक्यो गजाली '!!"
         
        सुक्यो गजाली रोज संध्याकाळी सात ते साडे सात या वेळेत बाबा मोबाईलवर लिहायचे. आठ वाजल्यानंतर मी ती वाचायचो आणि त्यानुसार चित्र काढायला घ्यायचो. चित्र १० ते १५ मिनटांत काढून ह्वायलाच हवं, असा बाबांचा सततचा आग्रह असायचा. मला मात्र अर्धा ते पाऊण तास काही केल्या लागायचाच !
              
       नंतर दहा ते साडे दहाच्या दरम्यान, चित्र अपलोड केलेली गजाल ते ड्राफ्टस मध्ये सेव्ह करून, बरोब्बर अकरा वाजता पोस्ट करायचे ! एका मिनिटाचा पण विलंब त्यांना आवडत नसायचा. त्यानंतर दोन ते तीन मिनटं, त्या गजालीची लिंक स्टेटसला ठेवण्यात व ओळखीच्यांना पाठवण्यात जायची.

    २२ ऑगस्ट ला ' . . .मम देव देव ! ' ही त्यांनी शेवटची, ५६ वी गजाल लिहिली.

      नंतर जवळपास एका महिन्याने, म्हणजेच २० सप्टेंबरला मला २००९ च्या, गजाली लिहिलेल्या तीन डायऱ्या कपाटात खासगी कागदपत्र शोधताना सापडल्या. २३ सप्टेंबरला मी त्यांतील 
' निगेटिव्ह ' ही गजाल ब्लॉगवर अपलोड केली. ती होती ५७ वी गजाल ! नंतर - नंतर हा आकडा ' ७५ ' पर्यंत पोहोचला. त्यानंतर '१००'!! व कालच ' १११' वर ! गजालींना वाचकांचा चांगला प्रतिसाद देखील मिळाला.
 
            गेल्या दोन - अडीच महिन्यांत या गजाली माझ्या जीवनाचा एक भागच बनलेल्या. पण सांगायला दुःख होतं, की आज या गजाली लिहिणं मला थांबवावं लागतंय. कारण, येत्या २३ नोव्हेंबरला राज्यातील शाळा सुरू होत आहेत. माझी पण शाळा सुरू होईल. त्यामुळे गजालींना पुरेसा वेळ देता येईल का, याबद्दल मनात संभ्रम आहे.

 . . .पण, माझी SSC ची परीक्षा झाल्यावर लगेचच मी सुक्यो गजाली लिहिणं परत सुरू करेन. तोपर्यंत हा अर्धविराम ;
   . . . . . . . . . . .
- आर्य अरविंद शिरसाट
   (१७/११/२०२०)
    

Monday, November 16, 2020

सुक्यो गजाली . . .

अर्थ

     रविवारी जुने पेपर काढून लायत बसललंय. बायलय मदत करी होती. ' ह्यो तुमचो लेख गाजललो नाय हो ? . . . आणि ह्यो फोटो मस्तच !' . . . अशे तिचे कॉमेंट सुरू होते.

     पेपरातली लेखाची कात्रणा कापता, कापता तिची बडबड आयका होतय.

' ही कात्रणा कापून घेतल्यार, उरलेल्या कागदांचा काय करतल्यात हो ?' . . . बायल

' जाळतलय ! . . रद्दीचो हिशोब घालीत बसा नको वगीचच !' . . . मी 

 बायल बिचारी पचको झाल्यासारखी वगी रवली. थोड्या येळान इसारली.

' काय हो ! . . गजालींचा पुस्तक कधी काढतल्यास ?' . . . ती

' प्रकाशक गावलो काय ?' . . . मी

' तो कित्याक होयो ?' . . . ती

' छापूक खर्च नाय ?' . . . मी

' आणि काय हो ? . .ह्या गजालीचो अर्थच माका कळाक
 नाय ! . . सांगा तरी !' . . . ती

' अगो ! . . ती गजाल मी लिल्लय, त्येवा तिचो अर्थ माका आणि परमेश्वराक ठावक होतो . . आता फक्त त्येकाच ठावक आसा !'

 उडाणटप्पू



Sunday, November 15, 2020

सुक्यो गजाली . . .

मॅगी !

       नंद्यान आग्रह करून आबाक सपत्निक आपल्या घराकडे जेवक बलयल्यान. आबा आयतवारी स्कुटरीन बायलेक घेवन नंद्याकडे गेलो. थय कुत्रो भुकाक लागलो. त्येका हाड, हाड करीत आबान घरात प्रवेश केल्यान. तितक्यात याक काळा कुळकुळीत मांजार येवन मॅव, मॅव करीत पायात घुटमाळाक लागला. तवसर नंदू आणि नंदूची बायल भायर इली.

' स्वागतम् . . स्वागतम् . . !' . . . नंदू

' स्वागताक कुत्रो, मांजार बरा ठेयलसय !' . . . आबा

' अरे ह्या मांजार परवाच ह्येच्या म्हायेरसून भॅट म्हणून इलासा !'
. . . नंदू

' नाव काय ठेयलसय ?' . . . आबाची बायल

' आजून बारसो करुक नाय त्येचो. पण सध्या मॅगी म्हणतो आमी त्येका !' . . . नंद्याची बायल

' आसला गे कसला नाव ? . . शाळेत आसताना आमची, एक मैत्रण होती. मेघा त्येचा नाव. आमी मॅगी म्हणू त्येका !' . . आबाची
बायल

' वा ! . . शाब्बास , . . नंद्याच्या त्या कुत्र्याचा नाव पॅडी आसा. पंढरी, पद्माकर नावाचो कोण मित्र नाय मा होतो तुजो ?' . . आबान बायलेचा माप काढल्यान.

उडाणटप्पू


Saturday, November 14, 2020

सुक्यो गजाली . . .

चावदिसाचो फराळ !

    चावदिवसाच्या निमतान पेद्रु गोन्साल्विसाक आबा बांबार्डेकार आणि नंदू इन्सुलकाराचा खास आमंत्रण होता.

सकाळीच पेद्रु बायल पोरांसकट पयल्यांदा आबा बांबार्डेकाराकडे गेलो. थय नंदूय हजर होतो. चकली, चिवडो, लाडू, नेवरे असला काय-माय खाल्ल्यान.

' पेद्र्या ! खावन घे ! हे सगळे पदार्थ आमी घरात करतो. तुमच्यासारखे बाजारातले हाडनो नाय !' . . . आबान फुशारकी मारल्यान.

  नंतर आबासकट सगळा लटांबर नंद्याकडे गेला. थयसरय पेद्रु फॅमिलीन परत लाडू, नेवरे, चकली, चिवड्यार हात मारल्यान.

' कसो वाटलो फराळ ?'. . . नंद्याच्या बायलेन पेद्रुच्या बायलेक इचारल्यान.

' बेस्टच ! पण एकत्र बसान केल्यात काय ?' . . . पेद्रुची बायल

' छा ! नाय, कित्याक ? . . . नंद्याची बायल

' चव सारखीच वाटली !' . . . पेद्रुची बायल

' आनंद भुवनात काल खूपच गर्दी होती, पदार्थ खरेदीसाठी !' . . . पेद्रुन माप काढल्यान.

उडाणटप्पू

Friday, November 13, 2020

सुक्यो गजाली . . .

सहकार !

      आबा बांबार्डेकाराक फोन कर, कर करून नंदू इन्सुलकार दमलो. आबा कसोच फोन उचलीना होतो. शेवटाक नंद्यान सरळ आबाचा घर गाठल्यान.

' आबा, ए आबा ! काय करतसय काय ? सकाळधरना फोन लायतसय. रिंग होतासा, उचलनसय नाय सो ?' . . . नंदू

 नंदूचो आवाज आयकान आबा भायर इलो.

' काय रे ! मधीच सो ?' . . . आबा

' जरा एक माहिती होयी होती, त्यासाठी फोन करी होतय !' . .
. . नंदू

' अरे ! जरा चिवडो करुक बायलेक मदत करी होतय !' . .  आबा

' असली बायलमानशी कामा कसली करतय ?' . . नंदू

 '  असो काय नंद्या ! आमी एकमेकाक मदत करीतच असतो.    संध्याकाळी माका चकली करूच्यासाठी, ती पीठ मळून
 दितलीसा !' . . . आबा

उडाणटप्पू

Thursday, November 12, 2020

सुक्यो गजाली . . .

आबाचा प्लॅनिंग!

     सुरग्याच्या चडवाच्या प्रेमात आपलो बाळगो पडल्याचा जेवा आबा बांबार्डेकाराच्या कानार इला, तेवा आबा मनातसून खूपच खुश झालो. कॉलेजात आसतानाच्या, आपल्या सुरग्यावयल्या एकतर्फी प्रेमाची त्येका आठवण झाली. त्याच आठवणीत तो त्या रात्री निजलो.

  स्वप्नात सुरग्या इला. आणि आबा खडबडान जागो झालो. भायर नंदू इन्सुलकार इल्लो तो हाक मारी होतो. त्वांड धुवन आबा भायर इलो. खुशीत होतो. नंद्यान हळूच इचारल्यान,

' आबा ! सुरग्या स्वप्नात इला काय रे ?'

' ऑं ! तुका कसा कळला !' . . . आबा

' कॉलेजात आसताना खुशीत दिसयस तसो दिसलय !' . . . नंदू.
आबान गालातल्या गालात लाजत शीळ घातल्यान.

' आबा ! सुरग्याचा चडू डॉक्टर झाला, दवाखानो घातल्यान. खोऱ्यान पैसो ओढता म्हणता !' . . . नंदू

' ओढूंदेत, ओढूंदेत . . जरा रव ! माझोय बाळगो इंजिनियर झालोसा . .मी त्येका जेसीबी घेवन दितलय . . . जेसीबीन पैसो ओढतलो तो . . शेवटाक काय ? . . जेसीबीय माझो आणि खोराय माझाच !' . . . आबा

' म्हंजे ?' . . . नंदू

' तुका नाय कळाचा ता !'. . . आबा परत गालात लाजलो. शीळ घालीत न्हावक गेलो.

उडाणटप्पू

Wednesday, November 11, 2020

सुक्यो गजाली . . .

गणिताचे मास्तर !

   शाळेत आसताना गणित चुकला म्हणून मास्तरांनी नंद्याक थापट, थापट , थापटल्यानी. वैतागललो नंदो दुपारी घराक इलो. जेवन खावन वायच निजतलो होतो तर आवशिन त्येका मार्किटात आंबे इकुक धाडल्यान,

' बाबांका जेवक पाठय.ते निजान उठान परत येयसर तू आंबे इक! तीनशे रुपये डझनाखाली इकू नको !' . . . आवस

  बिचारे नंदू मार्किटात आंबे इकित बसलो. तितक्यात मास्तर येताना दिसले. बाबा दुकानात नाय, त्येचा समाधान वाटला !
मास्तर थेट, त्येच्याकडे इले.

' बाळ नंदकिशोर !' . . . मास्तर लाडात इल्ले. नंदू भिरभिरलो.

' काय दिव मास्तर ?' . . . नंदू

' आंबे कशे लावलस ?' . . . मास्तर

' तीनशे रुपये डझन !' . . . नंदू

' महाग वाटतसत !' . . . मास्तर

' तुमका म्हणून दोनशाक आठ दितय,' असा म्हणीत नंदून मास्तरांच्या पिशयेत आंबे भरल्यान सुद्धा ! मास्तर खुशीत घराक गेले.

उडाणटप्पू