सुक्यो गजाली . . .

बायल आणि मो-बायल  !

गावंढळ आसली तरी आबाची बायल तशी हौशी. काय नाय समाजला तरी शिकाची आवड. आबाय बायलेची हौस मौज पुरय. बायलेक आबासारखो मोबाईल होयो होतो. दिवाळेकडे बोनस गावतुकच आबान बायलेक नवो कोरो मोबाईल घेवन दिल्यान. ती भुरकाटली. दिवसभर फोन कुरवाळीत बसली.

आबान कामार जाताना बायलेक मोबाईलार गाणी लावन दिल्यान आणि तो ऑफिसात जावक गेलो. ऑफिसात पोचता म्हणासर आबाचो फोन वाजलो, बायलेचोच होतो.

'काय गो, काय झाला?' . . .आबा.

'आयका तरी, ता मुजिक लावन दिल्यात ता थाबणासाच नाय महो! कसा बंद करु? माका न्हावक जावचा आसा!' . . . बायल करवादली.

' भिया नको, सोप्प्या आसा! मी सांगतय तसा करीत जा!' . . आबा.

'बरा, बोला! सांगा काय करु?' . . बायल.

' विंडो ओपन कर! '

' एक मिनिट हा, . . केलय!'

'आता गॅलरीत जा!'

'वायच रवा हा, जातय, हूंss गेलय!'

'म्युझिक दिसला?'

'हय कोण उघड्यार ठेयतलो तुमचा मुजिक? हॉलातच आसा महो ता!'

'तू खयच्या गॅलरीत गेलय?'

'बेडरुम शेजारच्या . . !'

'कर्म माझा!' . . आबान खाडकन फोन आपटल्यान.

उडाणटप्पू