सुक्यो गजाली . . .

          

आढ्याक, मढ्याक काय कंदीलाक ?

बाबल्या-बेबल्याच्या हट्टाक लागान, आबा बांबार्डेकारान दीपवाळेक, बांबूचो जुन्या पद्धतीचो आकाशकंदील करुक घेल्यान, पण प्रयत्न आंगलट इलो. ढोंगापोंगा इली आणि ओबडधोबड झालो. नाद सोडून दिल्यान आणि बाजारातसून प्लॅस्टिकचो कंदील आणून दिवाळी साजरी केल्यान.

पुढल्या वर्षी कानाक खडो. आधीच चतुर्थेच्या काळात आबान, आकाशकंदील स्पेशालिस्ट रघू चौकेकाराक ऑर्डर दिवन ठेयल्यान. आबा निर्धास्त होतो, तरीपण अदसूनमधसून आबा वाटेरच घर आसलल्या रघूक हटकीत रवा. 'आसा, आसा लक्षात आसा!' . . . रघूचा आश्र्वासन.

दिवाळी तोंडार इली. दसरो आटापललो. आबा सकाळीच बाजारातसून सामान घेवन स्कूटरीन घराक परता होतो. चढतेर समोरसून रघू खांद्यार माणगो घेवन येय होतो. आबा खूष! थाबलो, 'रघू माकाच मा?'

भिरकेत रघल्यान होकारार्थी टकला हलयल्यान, पण पटकन भानार इलो, 'छा, छा! तुमका न्हय तो! . . . पबीक तो!' . . . रघू.

आबा करवादलो, 'असा कसा? माकाच होयो, मी कधीच सांगलसय!'

रघल्यान तोंडातलो गूटको पचाक्कन थुकल्यान, ' अहो आबा! पबी सावत फाटेक ढकाललो, तेच्या तिरडेचो तो!'

उडाणटप्पू