सुक्यो गजाली . . .

 

     

जन्या कूक . . . !

'जनाबाई कोदे' म्हतल्यार कोणच कदचित ओळखाचो नाय. पण 'जन्या कूक' आठावता काय रे, असा इचारला तर सगळेच होय, होय करतीत. त्या काळी आमची सगळ्यांची ती मानलेली जन्या मावशी.

 जन्या गावभर फिरा. सगळ्या घरातनी तिचा आनंदान स्वागत होय कारण सगळ्या गावाची खबर घरबसल्या, बायलमाणसांका गावा. मगे ही साळकाया-माळकाया एकठय जमत आणि मेळे करीत. मनोरंजनाची ती एक मोठी सोय होती. ही जन्यामावशी कोणाकडे फुकेरी चा-पाणी पीय नाय, घरात रांधूकय मदत करी.

कोणीतरी ह्या स्वयंपाकीन जन्याक 'कूक' म्हतला. पुढे, पुढे जना दिसला काय कोणय 'जन्या कूक' म्हणी. जन्याक वाटा लोक आपल्या नावान कूकारे घालतत. तेका राग येय. चिडानय कोण दाद दियनत तसा जन्या गाळी घालूक लागला. बाजारातसून, रिक्षा स्टॅंडाकडसून जना जावक लागला, काय मवाली रिक्षावाल्यांचे कूकारे सुरु जायत. जन्या गाळी घालून तेंका प्रत्युत्तर दिय, चप्पलय मारुक काढी.

जन्या मॅड नाय होता. नववारी पातळातला गोरापान जना चांगल्या घराण्यातला. पण फाटक्या तोंडाचा. उमर-वय साठी पार. जन्या कूक ह्यो गावभर परवलीचो शब्द झाल्लो. जन्याच्या ब-यामागत्या कोणीतरी एकदा ह्या रिक्षावाल्यांका समजायला. तेंकाय ता पटला. 

रोजच्यासारख्या जना भायर पडला. सगळ्याभर शांतता. कोणच जन्याची कळ काढीना. रिक्षा स्टॅंड जवळ इलो. आता आरड पडली काय चप्पल काढूच्या आणि गाळी मारुच्या तयारीत असलेल्या जन्याक धक्कोच बसलो. सगळे रिक्षावाले शांत. जन्याक ही शांतता सहन जायना. ता थयच उभ्या रवला आणि रिक्षावाल्यांकडे बघून मोठ्यान आराडला, 'आज मेले काय रे सगळे?' आणि एकच हुयेल पडली, 'कूक, कूक, कूक . . . जन्या कूक, जन्या कूक!'

एका वेगळ्याच समाधानात, जन्या गालातल्या गालात हसत मार्गाक लागला!

उडाणटप्पू