कुत्र्यांक माणूसकी . . ?
श्रावणातलो पावस ह्यो असोच, मधीच ऊन मधीच पावस! ल्हान आसतांना ऊन-पावसाचो खेळ सुरु झालो, काय आम्ही सगळे पोर मोठ्ठ्यान आरडत नाचू, 'ऊन आणि पावस, कोल्याचा लगीन!' मात्र आजपर्यंत माका तेचो अर्थ कळाक नाय, मीय कधी कोणाक ईचारुक नाय.
परवा मस्त ऊन पडलला, बरेच दिवस चलाक गावाक नाय होता. म्हणून संध्याकाळी तळ्याक राऊंड मारुक भायर पडलय. राजवाड्याच्या लेस्टर गेटकडे इलय आणि जोरदार सर इली. मी धावतच त्या गेटखाली आसरो घेतलय. थय कोप-यात एका सायडीक एक बाजी कांबळा गुंडाळून बसललो.
पावस थांबाची चिन्हा दिसानत. तवसर पावसातसून भिजतच याक भटक्या कुत्रा थय इला. माज्या आणि बाजीच्या मधी येवन उभ्या रवला. फाड-फाड करुन आंग झटकल्यान. ता पाणी आंगार पडात ह्या भितीन मी आधीच बाजूक सराकलय. बाजीन दखलच घेवक नाय.
पावस वखाळतुकच त्या कुत्र्यान, बाजीक दगड समजान ढॅंग वर केल्यान. बाजीक ता जाणावला, बाजीन तोंडावरचा कांबळा बाजूक करुन, 'हाssड, हाsssड' करतुकच कुत्रा पळाला. बाजीची नजर माझ्याकडे गेली. बिचारो ओशाळलो, म्हणालो, 'हाल्लीच्या कुत्र्यांका माणूसकीच शिल्लक नाय रवलीहा!'
उडाणटप्पू
No comments:
Post a Comment