सुक्यो गजाली . . .

 

     

झब्बू ते थेट रमी. . . ?

परवा संध्याकाळी आबा बांबार्डेकार दमान भागान घराकडे इलो. बघता तर बायल इसपिका घेवन एकटीच खेळतासा. आबा भिरभिरलो, साधो झब्बू गाढव खेळताना सुद्धा हमखास गाढवपणा करणारी बायल चक्क पेशन्स खेळतासा की काय! ह्या शंकेन आबा भिरभिरलो.

'ऑफिसातसून इल्या, इल्या रोजच्या सारख्या चा-पाणी इचारुचा सोडून तू पत्ते खेळत बसलसय? कमाल आसा तुझी!' . . आबा.

'नाय हो, असाच येळ घालय होतय चित्रा बघीत!', असा म्हणीत ती उठली आणि आबाक  खरवस दिल्यान. आबा खूष! खरवस आबाचो वीक पॉईंट!

'तुका काय होयासा काय गो?' . . . आबाचो सावध प्रश्न.

'माका पत्ते खेळाक शिकया! . . . रमी शिकया.' . . . बायलेची मागणी आयकान आबा फूटभर उडालो. . . . ' रमीsss! बरा आसय मा?' . . . आबान बायलेच्या गळ्याक उलटो हात लावन बघल्यान.

'मस्करी नको हो, रमी शिकया महो!' . . . बायल हट्टाक पेटली.

'अगो, डायरेक्ट रमी? . . . गुलामचोर खेळ, साताठ नायतर पाच, तीन , दोन ठिक, अगदी मेंढीकोट पण चलात पण रमी? नको गो!' . . . आबान नांगी टाकल्यान, 'आणि रमी जुगाराचो खेळ, शिवाय एकापेक्षा जास्त खेळाडू लागतत खेळाक!'

'मी ऑनलाईन खेळतलय, माका ते सकाळपासून बलयतसत खेळाक! खूप पैसेय गावतत खेळल्यार म्हणतत!' . . . बायलेन आबासमोर मोबाईल नाचयल्यान. रमी सर्कलची ती परत परत झळकणारी जायरात बघून आबान कपाळार हात मारुन घेतल्यान.

उडाणटप्पू