सुक्यो गजाली . . .

 

 

अचाटविराचा खाद्य . . . !

तरी तीस पस्तीस वर्षा झाली आसतली. आबा बांबार्डेकार तेव्हा एका लोकल दैनिकात उपसंपादक कम वार्ताहर म्हणून टेम्परवारी कामाक होतो. त्यावेळी आबा आणि मित्रमंडळीन याक युवक मंडळ स्थापन केल्ला. खूप कार्यक्रम करीत. आबाचो संपादक, मंडळाचो अध्यक्ष आणि आबा सेक्रेटरी. 

एकदा आबा ऑफिसात बसान बातमे लिही होतो. एक जर्किन घातललो मुंबैकार तरुण समोर येवन बसलो, 'बोला! काय काम?' . . आबान रोजच्या स्टायलीत इचारल्यान.

'मी धनंजय कुळकर्णी, अचाटविर! मी काची खातय, टाचणे चघळतय, उलटपावली चलतय, मी १०५ बायले करतलय, नायगारा धबधब्यात उडी मारतलय, समोरासमोर धावणा-या एका फास्ट ट्रेन मधून दुस-या फास्ट ट्रेनमधी उडी मारतलय!' . . . . सांगता, सांगता तेनी आपल्या कार्यक्रमांचे, बातम्यांचे फोटो दाखयल्यान. तितक्यात अध्यक्षय खाली इल्ले. सोमतो निर्णय घेवन दुस-या दिवशी कार्यक्रम करुचो ठरलो. आबान तेच्या पुढ्यातच बातमी तयार केल्यान. कागद जोडूक टाचणी शोधता तर टाचणेच गायब. ह्यो इसम चघळतासा.

दुस-या दिवशी संध्याकाळी उरफाटा चलणे, गुलोप-ट्युबलायटीचे नळये चावान पापड खातत तशे खाणे, असे अचाट कार्यक्रम त्या कुळकर्ण्यान हजारो लोकांसमोर केल्यान. खूप पैसेय जमले, ते आणि भरीक घालून मंडळान तेका थैलीय दिली.

रात्री घराक इल्यार जेयता जेयता, आबा ह्या सगळा वर्णन आपल्या म्हाता-या आवशिक सांगी होतो. ता आयकल्यार आवस कळवाळली, 'अरेरे! कोणार काय खावन जगाची पाळी येयत सांगूक येवचा नाय . . . आमच्याकडेय ते दोन गेल्ले ट्युबी आसत, ते तेका दिवचे न्हय. तेच्या तरी बिचा-याच्या पोटाक लागले आसते!'

उडाणटप्पू