सुक्यो गजाली

 

     

स्वर्गत . . . !

असोच फिरत फिरत नंदू इन्सुलकरासकट आबा बांबार्डेकाराच्या ऑफिसात गेलय. संध्याकाळचे चार वाजान गेल्ले. चहाची मस्त तलफ इल्ली. मी दोनदा दिल्लली जांभय आबाच्या ध्यानात इली.

 'मेल्या, ताकाक जावन भांडा कित्याक लपयतय? सरळ चहा मागय म्हणान सांग मरे!' . . . आबान थेट मुद्याकच हात घातल्यान. फोन उचलल्यान आणि तीन कडक चहाची ऑर्डर दिल्यान. 

दहाव्या मिनटाक शेजारच्या टपरीवजा हॉटेलातलो गुटगुटीत प्रौढ नोकर, पोटाचो नगारो सांभाळीत चहा घेवन इलो. आम्ही चहा पियसर तो सांगकाम्यासारखो समोर उभो. 

आबान चहा पिता पिता तेची ओळख करुन दिल्यान, 'ह्यो गोपाळ. यंदा कर्तव्य आहे. पोरग्या आसला तर सांगा!' गोपाळ गोड लाजलो.

'काय वयाची होई? . . . अपेक्षा काय?' . . . नंद्यान इचारल्यान. साठीक पोचलेल्या गोपाळाक, चडू कोण दितलो हेचो अंदाज येयना.

'गोपाळ, वय काय तुमचा?' . . . माझो प्रश्न. 

गोपाळ लाजान चूर झालो. हळूच पुटपुटलो, ' अठराव्या लागला! '

आम्ही हिशोब घातलो. तितक्यात आबान इचारल्यान, 'गोपाळ, व्हकाल काय वयाची होयी?'

गोपाळाक धीर इलो, 'सोळा? सोळा तरी होईच नाय?'

'सोळाची नायच गावली तर आठ आठ वर्षाचे दोन चलतीत?' . . आबान इचारल्यान. गोपाळ हसलो आणि पळत सुटलो.

उडाणटप्पू