तिरडी डॅन्स . . . !
नंद्या इन्सुलकराचो चुलतो, गंपो वारलो. मी, आबा बांबार्डेकार आणि पेद्रु गोन्साल्विस सोमते नंद्याकडे हजर. तवसर थय बरेच लोक जमलले. नंद्याचो ह्यो चुलतो एकशिवडी, नाजूक. आवाठाच्या नाटकांत, स्त्री-पार्ट करी. चलना बोलना जीत बायलमाणूस. हेरशीसुद्धा तो मुरडतच चला!
कोल्हापूरसून गंप्याचो झिल, सून येवची होती. तवसर सगळे तिष्ठत थांबलले. भायर धो-धो पावस ओता होतो. गंप्याच्या झिलाचो फोनय लागा नाय होतो. पोचवची सगळी तयारी झाल्ली. तिरडीय शधून तयार होती. पावस वखाळलो तसे सगळे पोचवची घाय करुक लागले. झिल येयसर गंप्याक न्हावक घालूचा ठरला.
प्रेत भायर आणला. नंद्यानच पयलो ताबयो ओतल्यान. प्रेत तिरडेय ठेयताना सगळ्या पै -पावण्यांच्या हातीत गंगाजल दिला. ता प्रेताच्या मुखात सोडूचा आसता, पण पेद्रुक ता ठावक नाय, तेनी तीर्थ समजान ता आपल्याच मुखाक लायल्यान. तशाय अवस्थेत आमका हसा आवराना.
गंप्याचो झिल पावसाक खयतरी अडाकलो आसतलो, असा समजान तिरडी उचलूची ठरली. आम्ही खांदो दिवक पुढे. तिरडी खांद्यार ठेयतलो इतक्यात ,आबाच्या खिशातलो मोबाईल वाजलो, 'ही चाल तुरु तुरु, उडते केस भुरु भुरु . . . !' . . . लोकांच्या नजरेसमोर गंप्याची ती फेमस चाल उभी रवली आणि अक्खी प्रेतयात्रा हसत सुटली!
उडाणटप्पू
No comments:
Post a Comment