सुक्यो गजाली . . .

ॲक्सिडंट

  'पेद्रुक ॲक्सिडंट झालो . . . हॉस्पिटलात आसा . . लवकर ये !' आबा बांबार्डेकाराक नंदू इन्सुलकाराचो फोन इलो. आबा सोमतो धावलो. हॉस्पिटलात इलो. तितक्यात नंदूय येवन पोचलो. पेद्रुचो पाय फ्रॅक्चर झाल्लो. तंगडा वर करून खाटीर आडवो पडललो.

' काय रे ! काय झाला ? . . . सकाळीच घेतलय काय ? . . .आबा करवादलो.

' नाय रे ! . . .माका स्कुटरीन धडक दिल्यान !' . . . पेद्रु

' कोण तो ! . . . मारू नये कानफटात ?' . . .नंदू

' तो नाय ती होती !' . . . पेद्रु

' पोलिसात तरी कंप्लेंट दिलंय ?' . . .आबा

' कोणाविरुद्ध दितलय ? . . आपलेच दात . . आपलेच ओठ !' . . .पेद्रु

' अरे पण दात पडले, ओठ फुटलो त्येचा काय ? . . कोणय आसाने . . . आपण कंप्लेंट करुक भ्यायचा नाय !' . . .आबा

तितक्यात आबाची बायल धावतच इली. तिच्या हातीत औषध आणि खावक होता.

         ' बरा झाला तुम्हीच इल्यात ते ! . . ती स्कूटर आधी   दुरुस्तीक टाका ! ब्रेकच लागनसत नाय . .  तरी माझो स्पीडय रोजच्या सारखो नव्हतो म्हणान बरा !!' . . . आबाची बायल 

उडाणटप्पू