सुक्यो गजाली . . .

    

    आसना

    आबा मध्यंतरी खूपच अस्वस्थ होतो. हातपाय दुखत, सर्दीन ज्याम झाल्लो. जीवाक ज्याम वैतागललो. सगळे उपाय झाले ; सगळे डॉक्टर झाले. गावठी औषधा झाली; झाडपालो झालो. पण कायच गूण येयना. 

एकदा रात्री त्येका नीजच येयना. रात्रभर अंथरुणात वळवळा होतो. तो अस्वस्थ आसल्याकारणान, त्येची बायल सुध्दा सैरभैर.

' काय हो ! . . .बरा वाटनासा नाय ?' . . . ती

' नीजच येयना !' . . . आबा

' तुम्ही उद्यापासून आसना करा !' . . .ती

' कसली करू ?' . . . आबा

' शवासन करा !' . . .ती

' ता नंतर करूचाच आसा !' . . . आबा

' मस्करी नको हो ! . . प्राणायम तरी करा !' . . .ती

' प्राणा -यम ? . . बापरे !' . . .आबा

' त्येतुर, बापरे काय ?' . . .ती

' प्राणाचो आणि यमा चो जवळचो संबंध . . भानगड नको !' 

. . .आबा करवादलो आणि घुसमाट मारून नीजान दिल्यान !

उडाणटप्पू