कधी नाय तो आबा परवा एस्टीन कुडाळाक जाय होतो. डोक्यात जुने आठवणी येय होते. कॉलेज जीवनातले ! ' सुरग्या सध्या काय करत आसतला ?' ह्या विचारान आबा सैरभैर झालो. झाराप इला. बरेच प्रवासी उतारले. तितकेच चढले. काय आश्चर्य ! चक्क सुरग्या आपल्या धाकट्याक घेवन गाडयेत चढला. आबान बाजूची रिक्यामी शिट सुरग्याक दिल्यान.
' तुझीच आठवण काढी होतय !' . . . आबा
' वगीच सांगू नको कायतरी !' . . . सुरग्या
' तुझ्या घरच्यानी विरोध केल्लो नसतो, तर लगीन झाला आसता आपला !' . . . आबा
' हू !' . . . सुरग्यान सुस्कारो सोडलो.
' तू आत्महत्येची धमकीच दिल्लय म्हणता !' . . . आबा
' हू !' . . . सुरग्या
' मगे आवस काय म्हणाली ?' . . . आबा
' ह्याच ! हेरशी त्या आबा बांबार्डेकारावांगडा लगीन करून तू आत्महत्येशिवाय दुसरा काय करतलय ? असा इचारल्यान !' . . . . सुरग्या
' चल, कुडाळ इला ! मी उतरतय !' . . . आबा पिंगुळेतच उतारलो !
उडाणटप्पू
No comments:
Post a Comment