सुक्यो गजाली . . .

आळस !

     आबाचा चडू खूपच मस्तीखोर ! बालवाडीत आसानसुध्दा ज्येचे, त्येचे कळी काढी. कोणाक चिमटे काढ, कोणाक ढकल, असले उपद्व्याप. बाई रोज थापटत त्येका. एकदा कंटाळान बाईनी आबाक शाळेत बलवन घेतल्यानी.

' ह्या तुमचा चडू खूपच मस्ती करता. आमका परवडाचा नाय. जरा

शिस्त लाया त्येका !' . . . बाई

' तुमी त्येका पयल्या बाकड्यार बसया !' . . .आबा

 

     बाईनी दुसऱ्या दिवसापासून त्येका पयल्या बाकार बसाक लायला. पण ता हळूच बाईंची नजर चुकवन पाटच्या बाकड्यार बसाक लागला. बाईंची परत तक्रार !

   त्या दिवशी घराकडे इल्यार आबान चडवाक जवळ घेतल्यान,

   ' बेबल्या ! इतकी मस्ती शी करतय ? तुका बाईंनी पयल्या बाकड्यार बसयला मा, मगे तू हळूच पाठीसा जातय ?

' बाई पट्टेन मारतत !' . . . बेबला

' पाठी बसल्यार मारनत नाय ?' . . . आबा

' त्येंची पट्टी थयपर्यंत पोचनाच नाय !' . . . बेबला

' मगे, उठान नाय मारनत ?' . . . आबा

' छा ! त्येंका खुर्चेतसून उठाचो कंटाळो येता !' . . . बेबला

उडाणटप्पू