सुक्यो गजाली . . .

संसर्ग

      देशात कोरोना नुकतोच पसरुक लागललो, तेव्हाची गजाल !

आबा बांबार्डेकार सकाळी सकाळीच भायर पडलो. मोकळी हवा घेवच्यासाठी आणि प्वॉट कमी करूच्यासाठी तळ्याक राऊंड मारल्यान. तसोच पुढे पेपर घेवच्यासाठी पेपरवाल्याच्या स्टॉलार गेलो. बघता तर तोंडाक रुमाल.

' फडको सो बांधलय ?' . . . आबा

' फडको न्हय तो. मास्क तो !' . . . तो

' थंडीसाठी ?' . . . आबा

' छा ! कोरोना !' . . . तो

' हय खय आसा ? पुण्याक आसा तो !' . . . आबा

' पुण्यासूनच पेपर येतत !' . . . तो

' पेपरावांगडा फुकट गावता मास्क ?' . . .आबा

' फुकट न्हय रे ! पुण्याच्या पेपरवांगडा थयलो कोरोना इलो तर वगीचच किल्लेस नको !' . . . तो

' बरोबर आसा ! असा म्हणीत पेपर न घेताच आबा परातलो. घराकडे इलो. तितक्यात रिंग वाजली, आबान नंबर बघल्यान,

' गो ! तुज्या भयनीचो आसा, पुण्यातसून !'

   आबाची बायल धावतच इली. पण आबान तिका थांबयल्यान,

' थांब, थांब ! घेव नको. फोन पुण्याचो आसा. तोंडाक फडको बांधून मगे बोल !'

उडाणटप्पू