सुक्यो गजाली . . .

अभ्यासाचे कंटाळो

     यंदापासून बालवाडीत जाणारो नंद्या इन्सुलकाराचो झिल, अभ्यास सोडून बाकी सगळ्या बाबतीत प्रगती दाखय होतो. गुरुजींनी त्येका वर्गाचो मॉनिटर करून टाकलो.

गुरुजी खूप अभ्यास दितत ह्येचो त्येका खूप राग ! रोज-रोज अभ्यास कशाक करायचो ह्याच त्येका कळा नाय होता.

परवा असाच झाला. नंदू त्येका शाळेतसून घेवन येय होतो. येताना त्येचे एकेक कारनामे आयका होतो, ' बाबा ! अभ्यास कशाक करुक होयो ? कंटाळो येता !' . . . झिल

' मोठो जावच्यासाठी अभ्यास करूचोच लागता बाळा !' . . .नंदू

तितक्यात तळ्याकडे गर्दी दिसली. दोघय झिल- बापूस थय गेले. बघतत तर तळ्यात भली मोठी मगर !

' बघलय मगर ?' . . .नंदू

' बाबा ! ती माणसाक खाता ?' . . . झिल

' म्हंजे काय ? सहज !' . . . नंद्यान भिती घातल्यान.

' बराच झाला तर मग !' . . . झिल

' कित्याक रे ?' . . . नंदू

' आमचे गुरूजी रोज तळ्यात पोवक जातत !' . . . झिलान खुशीत सांगल्यान.

उडाणटप्पू