सुक्यो गजाली . . .

कवी मनाचो डॉक्टर !

' नंद्या, चल येतय डॉक्टरकडे माझ्यावांगडा ?' . . . आबा

' खयच्या डॉक्टरांकडे ? . . काय झाला तुका ?' . . .नंदू

' दाताच्या रे ! . . दाढ काढूची आसा !' . . . आबा

' नको रे ब्वाॅ, . . कविता कोण आयकतलो त्येचे ?' . . . नंदू

' आपण नंबर लावया आणि फिरान येवया !' . . . आबा

   दोघय दवाखान्यात गेले. डॉक्टर एका पेशंटचे दात साफ करी होतो; ता तसाच ठेवन आबाक दात काढूच्या खुर्चेर बसयल्यान, त्वांड उघडूक लायल्यान आणि ' ऑं ' केल्यार भितुर चिमटो बसवन टाकल्यान. त्वांड उघड्या अवस्थेत आबा खुर्चेर बसलो. डॉक्टरान हय सावकाश पेशंटचे रवलले दात साफ केल्यान आणि आबाकडे वळलो.

' आबा ! . . तुमका माझी नवी कोरी, ताजी फडफडीत कविता आयकतय !' . . . डॉक्टर

हय नंद्याची चुळबुळ सुरु झाली. दोन कविता जातुकच,

' चल ! आबा मी येतय तासाभरात !' . . . आसा सांगून नंदू सटाकलो. आबा बिचारो तासाभराक लटाकलो.

उडाणटप्पू