नंद्यान आग्रह करून आबाक सपत्निक आपल्या घराकडे जेवक बलयल्यान. आबा आयतवारी स्कुटरीन बायलेक घेवन नंद्याकडे गेलो. थय कुत्रो भुकाक लागलो. त्येका हाड, हाड करीत आबान घरात प्रवेश केल्यान. तितक्यात याक काळा कुळकुळीत मांजार येवन मॅव, मॅव करीत पायात घुटमाळाक लागला. तवसर नंदू आणि नंदूची बायल भायर इली.
' स्वागतम् . . स्वागतम् . . !' . . . नंदू
' स्वागताक कुत्रो, मांजार बरा ठेयलसय !' . . . आबा
' अरे ह्या मांजार परवाच ह्येच्या म्हायेरसून भॅट म्हणून इलासा !'
. . . नंदू
' नाव काय ठेयलसय ?' . . . आबाची बायल
' आजून बारसो करुक नाय त्येचो. पण सध्या मॅगी म्हणतो आमी त्येका !' . . . नंद्याची बायल
' आसला गे कसला नाव ? . . शाळेत आसताना आमची, एक मैत्रण होती. मेघा त्येचा नाव. आमी मॅगी म्हणू त्येका !' . . आबाची
बायल
' वा ! . . शाब्बास , . . नंद्याच्या त्या कुत्र्याचा नाव पॅडी आसा. पंढरी, पद्माकर नावाचो कोण मित्र नाय मा होतो तुजो ?' . . आबान बायलेचा माप काढल्यान.
उडाणटप्पू
No comments:
Post a Comment